Geschiedenis van de Schuh Kleinmanns bedrijven uit een interview met hedendaagse getuigen.
(Dieter Jansen, kantoormedewerker, Horst Kleinmanns. Zoon van Johann Kleinmanns)
Midden in de Eerste Wereldoorlog, in 1916, richtte de schoenmaker Jakob Kleinmanns de schoenfabriek “Jakob Kleinmanns en Zonen” op in Keeken, bij Kleef. Zijn zonen Johann (*11.02.1896 – 05.06.1977) en Josef (…. ) werden actief betrokken. In deze periode werden schoenen en laarzen vervaardigd voor de Wehrmacht en de burgerbevolking.
Na het einde van de oorlog werd de productie volledig overgeschakeld op schoenen voor het hele gezin onder het merk “JK”. Midden 1930 namen de zonen de JK schoenfabriek over van hun vader.
In 1945, toen de Tweede Wereldoorlog net was afgelopen, werd de schoenenfabriek opgesplitst en voortgezet onder de twee bedrijfsnamen Johann Kleinmanns “Spitz-Kinderschuh” en Josef Kleinmanns “Jugendglück”. In die tijd moest de bevolking worden voorzien van geschikt schoeisel.
Beide bedrijven produceerden kinderschoenen. Dit waren uitsluitend leren schoenen. Synthetische materialen waren toen nog onbekend. De schoenen werden geleverd en verkocht via de bestaande detailhandel en rechtstreeks vanuit de fabriek aan particuliere gebruikers.
Twee jaar na de oprichting van het bedrijf Spitz-Kinderschuh was het noodzakelijk de productiefaciliteit uit te breiden om aan de vraag te kunnen voldoen. Er werden overeenkomstige banen gecreëerd. In die tijd was het percentage werkende vrouwen zeer hoog.
Later gingen veel jonge mannen die hun toekomst zagen in de schoenenindustrie aan de slag. Stepper en kleermaker werden erkende opleidingen. De huidige schoenmaker bestond toen nog niet als leerling. De kwaliteit van de schoenen was zo hoog dat ze konden worden doorgegeven aan de broers en zussen en dat moest waarschijnlijk ook wel. Begin jaren zestig ontwikkelde Johann Kleinmanns samen met de freelance modelleur Oskar Hüber een nieuwe generatie schoenen.
Kinderschoenen werden niet alleen functioneel maar ook modieus. Luxe kinderschoenen werden gemaakt naar Italiaans model.
Groothandelsinkopers en inkoopverenigingen zoals Deichmann, Kämpgen, Görtz en Juppen brachten de .Spitz-Schuh™ ook in de stedelijke sector op de markt.
In Nederland, Denemarken en Zwitserland werden de kinderschoenen ook op de markt gebracht onder de merknaam ,.SPITZ – La Moda Bambini”. De schoenen werden vanuit Kleef verzonden per post, spoor of expediteur.
De uitbreiding van de productie leidde ook tot een uitbreiding van het gebouw. Werknemers uit de omliggende dorpen, de stad Kleef en het naburige Nederlandse Milligen maakten integraal deel uit van het personeelsbestand.
Het bedrijf Look “Der vom Niederrhein, Busunternehmen®” heeft zijn vertrektijden aangepast aan de werktijden van de schoenfabrikanten.
Delen van de productie werden verplaatst naar Waalwijk (NL). Bovendien werd huiswerk ingevoerd. In Keeken was er nauwelijks een gezin zonder thuiswerk.
In die tijd maakten ongeveer 120 werknemers ongeveer 1000 paar schoenen per dag. In 1967 kostte een leren kinderlaars tussen 19,95 en 24,95 DM.
Helaas nam de schoenenindustrie een wending naar het buitenland en werden kinderschoenen steeds goedkoper geproduceerd. Ook door andere materialen had de schoenindustrie in Duitsland zwaar te lijden. Ook de productie van de firma Spitz-Kinderschuh moest op 31.08.1971 wegens insolventie haar deuren sluiten.
Walter Kleinmanns, die inmiddels getrouwd was en twee dochters had, keerde de schoenenindustrie de rug toe en volgde samen met twee medewerkers van de fabriek een opleiding tot verpleger.
Horst Kleinmanns richtte het bedrijf Shoe-Fashion GmbH, gevestigd in Kleef, op in 1971. Hij had veel succes met moderne dames- en herenschoenen. Ze werden met groot succes in binnen- en buitenland op de markt gebracht onder de merknamen London Style, New Style en Will Lester. Aangezien er geen opvolgers waren, liquideerde hij het bedrijf op grond van ouderdom.
In de laatste jaren van haar bestaan vervaardigde Josef Kleinmanns “Jugendglück” werkschoenen voor de firma v. Elten Schuh, voordat ook zij in 1975 voorgoed haar deuren moest sluiten.
Marion Kleinmanns-Klein